คือวันที่ 2 มกราคม 02:04 น. ฉันตื่นขึ้นมาเพราะเสียงเคาะประตู เคาะหนึ่งครั้งทุกๆ 3 วินาที ฉันสวมรองเท้าแตะแล้วเดินลงบันได ขณะที่ฉันเดินลงไป lucabet เสียงเคาะประตูก็เร็วขึ้น ราวกับเสียงหัวใจเต้น เมื่อฉันไปถึงประตู เสียงเคาะก็หยุดลง ฉันมองออกไปข้างนอกและไม่มีใครอยู่ที่นั่น ฉันบอกให้เธอยิ้ม เรื่องเล่าสยองขวัญ เรื่องผีบ
ฉันกลับขึ้นห้องแล้วกลับไปนอน คิดว่าเป็นแค่เด็กเล่นตลก เวลา 04:21 น. ฉันตื่นมาที่ประตูหน้าปิดกระแทก ฉันกระโดดอย่างหวาดกลัว ฉันมองไปที่หน้าต่างกระจกฝ้าของฉัน เพื่อค้นหา “รอยยิ้ม” ที่เขียนไว้บนหน้าต่างน้ำแข็ง ฉันหยิบมือถือขึ้นมาข้างๆ พร้อมโทรหา 911 แต่กลับพบว่ามีข้อความเขียนว่า “ฉันบอกให้ยิ้ม” ฉันร้องไห้และวิ่งหนีสุดชีวิตวิ่งออกไปข้างนอก
ทันทีที่ฉันออกไปข้างนอกฉันก็เคาะบ้านเพื่อนบ้านที่อยู่ฝั่งตรงข้ามถนน พวกเขาตอบและกอดฉันไว้ขณะที่ฉันสะอื้นไห้ พวกเขาโทรหาตำรวจ เมื่อเวลา 5:42 น. ตำรวจมาที่บ้านเพื่อนบ้านของฉันหลังจากค้นบ้านของฉันอย่างกว้างขวาง พวกเขาบอกฉันว่าไม่มีหลักฐานใดๆ ในบ้านของฉันเลยนอกจากฉัน slot ข้อความบนหน้าต่างหายไป เช่นเดียวกับโทรศัพท์ของฉัน พวกเขาบอกให้ฉันนอนพักและแนะนำให้ฉันไปพบแพทย์เกี่ยวกับปัญหาความเครียดและความวิตกกังวล ไอ้นั่น ฉันรู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นกับฉันนั้นเป็นเรื่องจริง
เย็นวันถัดมา หลังจากใช้เวลาทั้งวันที่บ้านเพื่อนบ้าน ฉันก็กลับบ้าน ฉันไปที่ห้องนอนและตั้งกล้อง มันมุ่งเป้าไปที่ประตูห้องนอนและเตียงของฉัน ฉันตั้งค่าให้บันทึกและเข้านอน โชคดีที่ฉันนอนหลับตลอดทั้งคืน อย่างไรก็ตาม ขณะที่ฉันดูภาพนั้น ฉันแทบไม่เชื่อในสิ่งที่เห็น
ตอนตี 3 มีบางอย่างคลานออกมาจากใต้เตียงของฉัน มันเป็นชายที่เปลือยเปล่าและมีอาการเบื่ออาหาร เขาลุกขึ้นและมองมาที่ฉันบนเตียง เขาทำอย่างนั้นอีกหนึ่งชั่วโมงไม่ขยับเลย จากนั้นเขาก็ย้าย เขาเดินไปที่กล้องจนหน้าถ่ายทั้งภาพ เขาซีดมากและมีเส้นเลือดโป่งพองทั่วศีรษะ ดวงตาของเขาเป็นสีดำสนิทด้วยรอยยิ้มขนาดใหญ่บนใบหน้าของเขา เขาจ้องไปที่กล้องอีกสองชั่วโมงโดยไม่กระพริบตา แค่บิดหัวเล็กน้อยครั้งแล้วครั้งเล่า
หลังจากที่เขาจ้องมองผ่านไปสองชั่วโมง เขาก็เดินกลับมาที่เตียงของฉันและคลานกลับเข้าไป ฉันข้ามวิดีโอไปข้างหน้าจนกระทั่งเห็นฉันลุกขึ้นและเดินไปที่กล้อง วิดีโอเสร็จแล้ว ฉันถูกแช่แข็งด้วยความกลัว วิดีโอแสดงให้เขาเห็นว่าเขาจะกลับไปแต่ไม่จากไป ไม่ว่ามันจะเป็นอะไร มันก็ยังอยู่ที่นั่น
เครดิต: Robert Cherry
